Renault 25

Na het einde van de Tweede Wereldoorlog werd Renault genationaliseerd en moest het bedrijf afstand doen van zijn prestigemodellen. Pas in het voorjaar van 1975 maakte Renault met de Renault 30 een langverwachte terugkeer naar het semi-luxesegment magazin de piese auto online.

Renault 25

Dit model verkocht echter niet goed om verschillende redenen, zoals de problematische PRV-motor (een gezamenlijke ontwikkeling van Peugeot, Renault en Volvo), de smakeloze designstijl, de twijfelachtige kwaliteitscontrole en vooral vanwege Renaults lang verloren gegane imago in dit segment. Maar het bedrijf verloor de hoop niet en begon in 1979 met de ontwikkeling van zijn volgende luxe model. Zo verscheen de Renault 25, gepresenteerd op de Autosalon van Parijs in 1983, waarvan de verkoop in het voorjaar van het volgende jaar van start ging. Hij was uitgerust met een basis 2-liter benzine- en dieselmotor, terwijl de luxe versies een V6-motor kregen - een van de belangrijkste voorwaarden voor zijn succes. Een voldoende sprekend voorbeeld hiervan is dat alle verkochte exemplaren van de Renault 30 en zijn goedkopere versie, de Renault 20, samen minder kostten dan die van de Renault 25.

Eind 1983 bezocht de toenmalige president François Mitterrand de Heuliez-fabriek in West-Frankrijk. Tegelijkertijd was de beroemde carrosseriebouwer, die inmiddels een grote speler was geworden op de markt voor exclusieve auto's, bezig met de laatste hand te leggen aan zijn eigen interpretatie van de Renault 25 met lange wielbasis. Mitterrand, die destijds alleen de Renault 30 gebruikte, was dit prototype blijkbaar wel wat en bestelde een gepantserde versie voor het Élysée. Dit markeerde de triomfantelijke terugkeer van Renault als favoriete vervoerder van het Franse staatshoofd. Tot dan toe was de Citroën de meest gebruikte auto door de Franse leiders, en pas eind jaren zeventig brak president Giscard d'Estaing met het dogma en gaf hij de voorkeur aan een Peugeot 604 (zowel een standaardmodel als een gepantserde sedan met lange wielbasis, geproduceerd door Heuliez).

Ondertussen rustte Heuliez zijn fabriek uit met moderne en zeer dure fosfateer- en verfapparatuur, evenals verschillende nieuwe onafhankelijke assemblagelijnen, waarvan er één uitsluitend bedoeld was voor de productie van de Renault 25 Limousine. Renault gaf groen licht voor het project, dat een concurrerend analoog moest worden aan de populaire limousine die Heuliez creëerde, gebaseerd op de Peugeot 604. De fundamentele ontwerpverschillen tussen de twee auto's waren echter aanzienlijk. Voor de herwerking van de 604 verlengde Heuliez simpelweg een standaard Peugeot sedan, terwijl voor de Renault 25 Limousine de auto volledig opnieuw moest worden ontworpen. De carrosserie werd geleverd vanuit de fabriek in Sandouville, gedemonteerd, verlengd, opnieuw gemonteerd op lasmallen en vervolgens door de assemblagelijn geleid voor verdere verwerking.

Het grootste probleem met de R25 Limousine is dat hij te duur is voor wat hij biedt. De versie met de V6 Turbo-motor kost meer dan vier keer zoveel als de 2-liter R25-basisversie, en dat alles voor 23 cm extra beenruimte achterin en geen hoofdruimte (waardoor zelfs een president als Jacques Chirac, met zijn lengte van 190 cm, zich zeker comfortabeler voelt in zijn oude Citroën CX Prestige). In de kleine wereld van luxe limousines verwacht je voor een vergelijkbare prijs net iets meer exclusiviteit.

De basisvarianten met V6-motor waren een 2,7-liter directe injectie met 144 pk en een 2,5-liter turbo met 182 pk en een behoorlijk goede acceleratie. Vergeleken met de Citroën CX Prestige met lange wielbasis (bijna 22.700 exemplaren geproduceerd) bleek de luxe, verlengde versie van de Renault 25 te duur, te laag en te ambitieus, maar niet in staat de geest van de gigantische achtcilinder Renault-modellen uit de jaren 30 te evenaren. Met zijn bescheiden wielbasis, die slechts iets langer is dan de standaardversie, zijn beperkte vermogen en zijn kunststof dashboard kan hij nauwelijks doorgaan voor een echt plutocratische auto van het type Mercedes-Benz 600.

In juni 1986 waren er slechts 806 exemplaren geproduceerd, waarvan er meer dan 600 in Frankrijk werden verkocht. Dit werd als een mislukking beschouwd door de marketingafdeling van Renault, die de belangstelling voor een dergelijke auto, vooral op buitenlandse markten, beter had moeten voorspellen.

Auto-onderdelen AutoPower
Auto-onderdelen AutoPower

Dit model verkocht echter niet goed om verschillende redenen, zoals de problematische PRV-motor (een gezamenlijke ontwikkeling van Peugeot, Renault en Volvo), de smakeloze designstijl, de twijfelachtige kwaliteitscontrole en vooral vanwege Renaults lang verloren gegane imago in dit segment

Eind 1983 bezocht de toenmalige president François Mitterrand de Heuliez-fabriek in West-Frankrijk